ભક્ત બિલાડીના બચ્ચા જેવો છે અને જ્ઞાની વાંદરીના બચ્ચા જેવો છે. બિલાડીનું બચ્ચું જન્મ્યા પછી સાત દિવસ સુધી આંધળું રહે છે. તેને બિલાડી પોતાના મોમાં ઘાલીને સાત ઘર ફેરવે છે. બિલાડીનું બચ્ચું માતાની અનન્ય શરણાગતિ સ્વીકારે છે, બિલાડી તેના બચ્ચાને ચૂલામાં મૂકે કે પછી પાણી ભરેલા તપેલામાં મૂકે તેને જ્યાં મૂકવું હોય ત્યાં મૂકે, તેમાં બચ્ચું કઈ જ બોલે નહિ. પરંતુ બિલાડીને પોતાના બાળકની ઘણી જ ચિંતા હોય છે, અને તે તેને ઘણી જ કાળજીથી સાચવીને ફેરવે છે.
જયારે વાંદરીનું બચ્ચું વાંદરીની ચિંતા કરે છે. વાંદરી કુદવાની થાય કે તુરત જ બચ્ચું તેની છાતીએ વળગી પડે છે. વાંદરી એક ઝાડ ઉપરથી બીજા ઝાડ ઉપર કુદે તે વખતે બચ્ચું તેની માતાને ચપસીને ઝાલી રાખે છે, નહીંતર પડે તો મરી જાય. વાંદરી પોતાના બચ્ચાને ઝાલતી નથી. બાળક પોતાની માને ચપસીને પકડી રાખે છે. બિલાડીને બિલાડીનું બાળક જેટલું વહાલું છે તેટલું જ વાંદરીને વાંદરીનું બચ્ચું વહાલું છે. એમના વાત્સલ્યમાં કોઈ ફેર નથી છતાં બંનેના પોતાના બાળક પ્રત્યેના વર્તાવમાં ફેર પડે છે.
બાપ નાના બાળકને કેડમાં ઘાલીને ફરે છે પરંતુ મોટા બાળકને આંગળીએ વળગાડીને ફરે છે અને બાળક મોટો યુવાન થાય અને બાપ વૃદ્ધ થાય તો યુવાન છોકરો તેના બાપને આંગળીએ વળગાડીને દોરે છે.
ગોસ્વામીજી ભગવાનના શબ્દોમાં કહે છે કે -
મોરે પ્રૌઢ તનય સમ જ્ઞાની |
જ્ઞાની મારો મોટો દીકરો છે, ભક્ત મારો નાનો બાળક છે. જ્ઞાની ભગવાનનું ધ્યાન કરે છે, જયારે ભગવાન ભક્તનું ધ્યાન રાખે છે. છતાં બંને ઉપર ભગવાનની કૃપા છે.
